Zakaz odwiedzin

Jeśli ktoś planował wpaść do mnie z wizytą - niespodzianką, to niech czym prędzej zweryfikuje swoje plany..;). Od dziś do odwołania u mnie... bezwzględny zakaz odwiedzin. Leukocytów brak, odporności brak, sił też proporcjonalnie do tego - brak... Nie odbieram zazwyczaj telefonów, bo gdy mówię, to mnie boli cała klatka piersiowa, czasem odpiszę na smsa, ale nie zawsze zrobię to od razu.. Nastały gorsze czasy... Ale przetrzymamy! Prawda? :)

*  *  *  

A od rana wyraźne osłabienie mną zawładnęło, wstałam do śniadania i tak, jak powolutku doń wstałam, tak krótko po nim musiałam się położyć, by odpocząć... Sił wyraźnie ubywa... Jem mikroskopijne ilości tych kanapek z masłem i szynką, przeżuwam po milion razy, żeby ulżyć tym moim skołatanym jelitom, popijam na przemian rumianek i miętę, a one i tak bolą i tak mają mnie w nosie...

Po śniadaniu nastąpił obchód. Odwiedziła nas pani doktor prowadząca, której nie widziałam od 3 dni długiego weekendu i wtedy zebrałam się na odwagę (przełamawszy przede wszystkim niechęć do rozmawiania przy współlokatorce) i opowiedziałam jej o swoich problemach toaletowych. Pani doktor obiecała konsultację z chirurgiem w tej sprawie, a także zaleciła doraźnie maść do stosowania zewnętrznego... Mam nadzieję na przyniesienie ulgi, po tym krwawym żniwie asparaginazy...

A potem przyszła do nas jeszcze raz, zlecając dodatkowo dla mnie osocze i zakazując wszelkich wizyt gości w naszej sali, przez wzgląd na moją niską odporność i brak leukocytów, które jakoś nie garną się do namnażania, pomimo codziennych zastrzyków z neupogenu...

Odpoczywam więc w łóżku, kroplówki kapią, a ja trwam pomiędzy stanem osłabienia, zamulenia (stan przedwymiotny - dostałam nawet taki specjalny woreczek z ustnikiem, gdybym nie dobiegła do zlewu.. pierwszy raz taki widziałam, moim zdaniem jest hitowy!) oraz wyczerpania... taki flak po prostu... Nic nie mówię, bo sił na to nie mam, nic nie piszę, bo drżą mi ręce, nic nie czytam, bo książki nie utrzymuję... Nic nie jem, bo nie znajduję w zasięgu mojego wzroku nikogo, kto by mi przyniósł z lodówki własny obiad, podgrzał go i podał... a ze szpitalnych propozycji obiadowych na dziś - prawie nic nie mogę... Jedno, wielkie nic...

I na to wszystko przychodzi pielęgniarka, pani Grażynka... Przychodzi, by przełączyć mi kroplówki... Sama proponuje podgrzanie talerza z zawartością, którą jakimś cudem i resztkami sił zebranymi w sobie w drodze do toalety, wyjmuję z lodówki... lecz po przyjściu słaniam się i pozostawiając talerz na stole - wracam do łóżka, gdzie znów odpoczywam przez długi czas... Pani Grażynka przynosi mi ciepły obiad do łóżka, a ja ostrożnie go jem, by zaraz potem znów odczuć wszystkie te przykre dolegliwości brzuszne...

W przypływie sił poobiednich - ledwo znajdując pozycję - wrzucam notkę o zakazie odwiedzin na bloga, wyłączam szybko komputer i zapadam w sen... Po obudzeniu zbieram się w sobie, kumulując wszystkie siły świata i udaję się do toalety, gdzie niestety słabnę i wracam już na wózku... Od tego czasu pielęgniarki mają mnie na oku i towarzyszą każdej toaletowej wizycie, których na szczęście nie ma już dziś tak wiele...

Podłączają mi osocze... ono kapie, a ja odzyskuję siły na poczytanie choć trochę mojej super porywającej książki. Ale to całe osocze niestety nie działa jak uzdrawiający eliksir.. to tylko taki sobie składnik krwi, mała cegiełka do wielkiej budowli... Siły odzyskałam, bo modliło się za mnie mnóstwo osób tego dnia... Otoczona wielką łaską jestem w stanie wieczorem chwilę porozmawiać z Dominikiem przez telefon... Dziś nie rozmawialiśmy, bo każde słowo sprawiało mi wiele bólu i ucisku w klatce piersiowej... Dziś nie modliłam się zbyt dużo i wymyślnie, dziś tylko mówiłam do Jezusa: Jezu, ufam Tobie, Jezu ufam Tobie, Jezu ufam Tobie...

P.S. Wątroba zakwalifikowana do trzeciej asparaginazy! Walczymy, walczymy :))

hitowy woreczek wymiotny - wersja damska, do torebki :) rozmiar ok. 12x12 cm Mmm.. I like' it!